"چشمهایش"

   شاید برای شما که این مطلب را می‌خوانید این موضوع تازگی نداشته باشد و جالب توجه‌تان نباشد، اما دیروز متوجه شدم در بیمارستا‌ن‌های استرالیا – که از لحاظ علم پزشکی گویا از بهترین‌های موجود هستند -  برای بهبود زخم‌های بسیار وخیم، از عسل استفاده می‌کنند(اینجـا را بخوانید). یادم هست عده‌ای از دوستان پزشکم در ایران چند سال پیش، خیلی سال پیش، داشتند روی همین موضوع تحقیقی می‌کردند. این دوستان مؤمنم خیلی روی آیه‌هایی که در قرآن درباره عسل آمده هم تاکید داشتند. نمی‌دانم آیه‌های مربوط به "وحی به زنبور" را در قرآن خوانده‌ای یا نه. یا در مثنوی معنوی ابیاتی که می‌گوید: 

چونکه "اوحینا الی النحل" آمده است                 خانهٔ گنجش پر از حلوا شده است

این دوستان ما هم بر اساس چنین اشاراتی در قرآن، معتقد بودند حتماً خاصیتی، بلحاظ پزشکی، در عسل هست.

   البته روشن است که مولانا جلال‌الدین به وجه عرفانی و درونی آن توجه دارد، نه پزشکی، و آن را ("وحی به زنبور" را) تأویل می‌کند. و سوای این موضوع، همیشه اینکه آیا محتوای اصلی قرآن (و بطور کلی کتب دینی و مذهبی) اشاراتی مربوط به امور علمی(واقعیات فیزیکی) هست یا نه، بحث‌های زیادی بوده و هست.

   تفسیر عرفانی این موضوع اینست که عسل نماد چیزی است که از حقیقت بهره دارد(باعث ایجاد آن، حق است) و بهمین خاطر است که خاصیت شفادهندگی بلحاظ معنوی دارد. و آن چیزی نیست جز عشق و سکوت بمفهوم عرفانی آن. یعنی عشق، درمان‌کنندهٔ بیماری‌های مربوط به روح و روان است. علاوه بر این، عسل، یعنی همان "عشق"، طعم گوارا و دلچسبی هم دارد و اگر عسل جنس خوب باشد(مثل عسل اردبیل!)، هرقدر هم که بخوری، دلت را نمی‌زند.

   شاید بهمین خاطر هم باشد که شاعر فرموده است "چشمات عسله"!