"روز مادر"

  

   امروز در استرالیا "روز مادر" است. نمی‌دانم در ولایت شما هم اینطور اعلام کرده‌اند یا نه. کودکی را می‌شناسم که پدر و مادر استرالیایی‌اش یکی دو ماه است با هم جنگ و دعوا دارند. البته تا همین شش ماه پیش "عاشق" هم بودند. تا اینکه - بنقل اطرافیان – پدرش دو هفته‌ای رفت سفر مجردی به نیوزلند، بدون رضایت مدیر کل!، و وقتی برگشت دعوا شروع شد. (البته سفر مجردی تنها بهانه‌ای برای دعوا بود و بعداً معلوم شد قضیه ریشه‌دارتر از این حرفهاست.)

   چه اشکال دارد که زن یا شوهر در طول زندگی مشترک‌شان مدتی بطور فردی خلوت کند؟ خیلی هم خوب است. اصلاً بنظر من هر زن و شوهری واجب است در طول سال حداقل دو بار از هم عزلت بگزینند و دور باشند، هر بار هم بمدت شش ماه!

   داشتم ماجرای جولیان را می‌گفتم. بله، پدر و مادرش دو ماهی است که حسابی با هم درگیرند، کودک را پدر مصادره کرده و دو ماه است به مادر اجازه نداده او را ببیند. مادر هم دست به دامن دادگاه شده و ...

   چند روز پیش مادر و اطرافیان وی را دیدم، و شنیدم که بخاطر روز مادر، که امروز است، دست‌بکار شده است تا بطور اضطراری و موقتی هم که شده، از دادگاه و پلیس اجازه بگیرند روز مادر کودک را بیاورند تا ببیندش.

   خیلی قشنگ است، نه؟! اما اگر کمی تأمل کنیم آیا متوجه رد پای هویت فکری می‌شویم؟ چطور است که احساس مادرانه – که شاید بعد از نیروی جنسی، قویترین احساس باقی‌مانده از فطرت است برای انسان امروزی، – چطور است که این احساس باید به ضرب و زور یک مناسبت قراردادی غلیان کند؟! پس روزهای دیگر مادر بودن کجا بوده؟!

   هویت فکری انسان را مسخ می‌کند، بطوریکه حتی فطری‌ترین و اصیل‌ترین حس‌های او را اینطور وابسته به ارزش‌های اعتباری وضع‌شده توسط خودش می‌کند.

   پس بتر زین مسخ کردن چون بود؟