ایست

   امروز سر کلاس دوستی این لطیفه را برایم تعریف کرد: دو نفر در بیابانی گم شده بودند تا اینکه ریل راه‌آهنی پیدا می‌کنند. مسیر ریل را می‌گیرند و حرکت می‌کنند تا بلکه به آبادی یا شهری برسند. بعد از ساعتی پیاده‌روی، یکی از دیگری می‌پرسد: کی به شهر می‌رسیم؟ دومی نقطه‌ای دور را نشان می‌دهد و می‌گوید: وقتی به نقطهٔ تلاقی این دو خط برسیم.

   ساعت‌ها راه می‌روند تا اینکه خسته و کوفته می‌شوند و رمقی بجانشان باقی نمی‌ماند. اولی می‌پرسد: پس چرا نمی‌رسیم؟ دومی می‌ایستد، سرش را بالا می‌گیرد، عقب را نگاه می‌کند و می‌گوید: فکر کنم ردش کردیم!

   بگمانم حکایت زندگی ما آدم‌هاست. در مسیر زندگی فکر می‌کنیم خوشبختی بعداً است و قرار است به آن برسیم. می‌رویم و می‌رویم تا وقتی پا به سن می‌گذاریم از خودمان می‌پرسیم "ای بابا، پس چرا نرسیدم؟!" به گذشتهٔ خودمان نگاه می‌کنیم و افسوس می‌خوریم که آن را رد کرده‌ایم! در صورتیکه هم در جوانی و هم در پیری متوجه نیستیم که این دو خط هیچگاه به هم نمی‌رسند، "خوشبختی" فقط خیال است.

   و ای دریغ از ما اگر نایستیم، اگر از گل‌های سر راه کامی نگیریم.