حیثیت

   در جلسهٔ اخیر شرح مثنوی آنلاین(جلسهٔ ۱۳۸) در ابتدای جلسه که داشتیم خواندن داستان را شروع می‌کردیم، هنگام خواندن این ابیات:

         كودكى در پيش تابوت پدر                  زار مى‏‌ناليد و بر مى‌‏كوفت سر
         كاى پدر آخر كجايت مى‌‏برند               تا ترا در زير خاكى بسپرند

یادم به خاطره‌ای افتاد و گفتم در ادامهٔ جلسه خواهم گفت، اما فراموشم شد. حالا اینجا می‌گویم.

   چند سال پیش، پدر و بزرگ عده‌ای از آشنایان برحمت خدا رفته بود و مراسم تدفین وی در بهشت زهرا قرار بود برگزار شود. مادرم با من تماس گرفت که فردا صبح مراسم خاکسپاری فلانی است و پاشو بیا. من هم طبق عادت همیشگی گفتم خدا رحمتشان کند، نمی‌آیم. از مادر اصرار که "خوبیت ندارد"، "فردا هم نوبت تو می‌شود!"، "مردم چه می‌گویند" و ...، از من هم خوردن آلبالو و گوش دادن به صدای نازنین مادر از پشت گوشی تلفن.

   فردا غروب بود یا شب رفتم خانهٔ مادر. طبق معمول یک بغل اخبار داشت. نمونه‌ای از خروار اخبارش این بود که بعد از دفن و مراسم خاکسپاری، وقتی همه سوار اتوبوس‌ها شدند که برگردند مسجد، همسر متوفی بر سر و روی خود می‌زده است که "دیدی آبرویم جلوی فامیل رفت؟ هیچکدوم از پسرهام برای پدرشان گریه نکردند. پسرهای مردم سر مزار پدرشان گل و خاک بر سر می‌کنند، پیرهنشون رو پاره می‌کنند، اما بچه‌های من هیچ کاری نکردند. ای خدا، با چه رویی جلوی مردم در بیام؟"