طپانچه یا کمانچه؟

   به تناسب صحبتی که در جلسهٔ آنلاین دیروز پیش آمد، یکی از سکانسهای فیلم "پول‌ها رو بردار و در رو" ساختهٔ ووی آلن را برای دوستان حاضر تعریف کردم و گفتم لمی عرفانی از آن می‌توان گرفت. (بیچاره وودی آلن که روحش هم از این تفسیرهای عرفانی فیلم‌هایش خبر ندارد!) قبل از اینکه لم را بگویم سکانس مذکور را می‌توانی تماشا کنی:

 .: دانلود مستقیم این ویدیو برای دوستان داخل ایران :.

.: لینک ویدیو با کیفیت بهتر و بزبان انگلیسی :.

   قبلاً در یادداشتی گفته بودم ما انسان‌های هویت فکری در مواجهه با همدیگر نیاز به تأئید هویت هم داریم و لمی که می‌توان در این رابطه بکار برد، زدن خود به کوچهٔ علی‌چپ است یعنی کدهایی را که می‌دهند را متوجه نمی‌شوی.(این لم را در این یادداشت توضیح داده‌ام).

   در سکانس مذکور هم لمی مشابه وجود دارد اما عمیق‌تر. یادداشتی که وودی آلن نوشته است برای تهدید کارمند بانک، بقدری مورد تحلیل و موشکافی قرار می‌گیرد و این تحلیل بقدری کش پیدا می‌کند که اصل قضیهٔ بانک‌ زدن لوث می‌شود، اهمیتش را از دست می‌دهد و اصلاً از یاد می‌رود.

    فرض کن کسی بمن می‌گوید "احمق" یا هر "توهین" دیگری و ضربه‌ای به هویت و شخصیتم (که می‌دانیم واقعی نیست و پنداری است) وارد می‌کند. ما در اینگونه موارد سریع پاسخ می‌دهیم. حتی اگر زود جواب طرف را ندهیم، در ذهنمان جوابش را می‌دهیم.

   لم اینست که آن عبارت یا کلمهٔ (باصطلاح) توهین‌آمیز را بقدری پیش خودم تکرار کنم و کش بدهم تا اصل قضیهٔ "توهین" و برخوردن، برایم لوث شود. به اینصورت بتجربهٔ شخصی متوجه می‌شوم که آن کلمه و عبارت "توهین‌آمیر" چیزی جز لفظ و صوت نبوده است و غیرخردمندانه است که با شنیدن یک صوت، من دروناً برآشفته و ناراحت بشوم. چطور وقتی صدای بهم خوردن در اتاق را می‌شنوم به من برنمی‌خورد؟!