قوز بالا قوز

   مردم استرالیا علاقهٔ وافری به خوردن شراب و آبجو دارند. در فرهنگشان خوردن شراب و آبجو مثل خوردن چای در فرهنگ ایرانی است. همانطور که ما از بچه‌گی حتی در شیشهٔ شیر بچه چای می‌ریزیم و در هر مهمانی محال است چای نباشد، اینها هم دقیقاً همین ارتباط را با شراب و آبجو دارند. درست همان کیفی که ماها از خوردن چای و دور هم بودن می‌کنیم، آنها از خوردن شراب و آبجوی دور هم، می‌کنند. این را داشته باش تا اینجا.

   یکی دو ماه پیش، سیلی بسیار بزرگ در شمال استرالیا آمده بود و شهر بریزبین را در بر گرفته بود. شاید اخبارش را شنیده یا دیده باشی. آنطور که می‌گفتند در صد یا دویست سال گذشته این سیل بی‌سابقه بوده است. طی دو سه هفته، طوفان و سیل دست بدست هم به این شهر حمله کردند و خسارت زیادی زدند. البته با پیش‌بینی‌ها و مدیریت خوبی که دولت استرالیا انجام داد، تلفات جانی انسانی نداشت.

   در همین ایام سیل بریزبین، روزی که قرار بود غروب یا شبش، طوفانی به سرعت ۳٠٠ کیلومتر در ساعت به شهر برسد و مردم در حال تخلیهٔ خانه‌هاشان و پناه بردن به جاهای امن بودند، تلوزیون یکی از شبکه‌های استرالیا در حال فیلم گرفتن از آماده شدن مردم برای روبروی شدن با طوفان بود. با مردم مصاحبه می‌کردند که "برای امشب که قرار است طوفان بزرگ بیاید، شما چکار دارید می‌کنید و کجا می‌روید و ..." از این صحبتها.

   دوربین گزارشگر رفت سراغ مشتری‌ئی در مشروب‌فروشی و نشان داد که او یک جعبه بزرگ آبجو خرید و آورد گذاشت داخل ماشینش و نشست پشت فرمان. گزارشگر از او پرسید: "در این وضعیت بحرانی که همه دارند بسرعت می‌روند پناه بگیرند، شما چه تدبیری کرده‌اید؟" طرف جواب داد: "می‌خواهی چکار کنم؟ چکار می‌توانم بکنم؟ طوفان است و می‌آید و کار خودش را می‌کند دیگر! دلیلی ندارد مضطرب و نگران شوم یا غصه بخورم. حداقل عیش خودم را منغص نمی‌کنم!"

   این ماجرا قابل تعمیم به بسیاری از وجوه زندگی است. خیلی از امور آنچنان زورشان قوی است که ما انسانها کاری نمی‌توانیم در برابرشان بکنیم. پس حداقل دروناً خودمان را عذاب ندهیم، بیهوده خودمان را مضطرب و آشفته نکنیم و دستی دستی قوزی بالای قوز نگذاریم.
 

غم دنیی دنی چند خوری؟ باده بخور               حیف باشد دل دانا که مشوش باشد، عزیز من!