هر موج چون اشتر

   ایران که بودم و تابستانها به دریای شمال می‌رفتم خیلی کم اتفاق می‌افتاد هوا طوفانی باشد و دریا پر موج. در مواج‌ترین هنگام هم موجها از نصف قد من بلندتر نمی‌شدند. دریای جنوب ایران که دیگر بی‌بخارتر از شمال. بوشهر و دیلم و گناوه و حتی بندرعباس انگار دریایشان نای موج زدن نداشت. اما من که از رها کردن خودم در سینهٔ موج و غوطه‌ور شدن در شدت ضربه‌های آن خیلی لذت می‌برم، دریای سیدنی برایم چیز دیگریست.

   چند وقت پیش حوالی ماه ژانویه، که می‌شود وسط تابستان استرالیا، گفتم تنی به آب بزنم و رفتم ساحل. الحق که موجهای پدر مادر داری داشت و هنگام بدمستی، موجها درست مثل خدا بی‌پدر مادر می‌شدند. با سپردن خودم به آغوش آنها بشدت چندین متر به طرف ساحل پرت می‌شدم و جای هیچ مقاومتی برایم باقی نمی‌ماند. وقتی بعد از هجوم موجی، افتان و خیزان بلند می‌شدم نمی‌دانستم کجا هستم و جهت را گم کرده بودم. بقدری این بازی برایم لذت‌بخش بود که تمام عصر را در آب ماندم و موجهای بزرگ و بزرگتر را رصد می‌کردم تا صیدم کنند.

   کار رصد موج‌ها اما خود سرگرمی دیگری بود که مرا در آن حیث و بیث بتأمل واداشته بود. بعد از کمی انس گرفتن و ایجاد ارتباط با موجها، اخلاق و رفتارشان کم کم دستم آمد. یکی از خلق و خوهایشان این بود که تشکیل و حرکتشان هم موج‌وار بود. می‌دانی منظورم چیست؟ بعد از چند موج بزرگ متوالی، آب آرام می‌شد و چند لحظه‌ای همینطور آرامش داشت و باز حمله‌اش شروع می‌شد. یعنی حرکت و آمدن موجها هم بر اساس حرکتی موجی بود.

   در همان گیر و دار کله پا شدنهای میان امواج و غلطیدن و پرتاب شدن‌ها بود که یادم آمد شیوهٔ رفتار رشحات و تجربیات روحی، بسطها و تذوق "واقعه"های درونی هم بسیار شبیه همین رفتار موج‌وار آمدن امواج دریاست. مدتی شدت می‌گیرند، سپس دوره‌ای آرام برقرار می‌شود و باز حمله‌ای دیگر.

   غروب شده بود و داشتم با ساحل خداحافظی می‌کردم که نگاهم به دریا افتاد و شعری از دکتر شفیعی کدکنی بخاطرم آمد:

   حسرت نبرم به خواب آن مرداب
   كآرام درون دشت شب خفته‌ست

   دريايم و نيست باكم از طوفان
   دريا همه عمر خوابش آشفته‌ست

نظـر (مخصوص دوستان داخل ایران)