به هیچ وجه دگر

   عصر پنجشنبه است. به کافهٔ عمران کوه‌های درکه رسیده‌ایم و بعد از حدود چهل و پنج دقیقه کوه‌پیمائی می‌خواهیم نفسی تازه کنیم. تختی پیدا می‌کنیم و چای و خرما سفارش می‌دهیم.

   پیرمرد حسابی عرق کرده و در حالیکه به تنهٔ چنار کنار تخت تکیه داده، حالت دوست‌داشتنی همیشگی‌اش را بخودش می‌گیرد. پا‌هایش را جمع می‌کند و در بغلش می‌گیرد و مشغول تماشای اردک‌های شنگول در جوی آب جاری در محوطهٔ کافه می‌شود.

   سکوتش را با طرح ادامهٔ صحبتمان دربارهٔ آیه‌هایی از قرآن می‌شکنم. هنگام طی مسیر کوه، دربارهٔ چند آیه صحبت می‌کردیم که با سلام علیک‌های آشنایان، حرف‌هایمان ناتمام مانده بود. می‌گویم: این آیه را شنیده‌اید که: «ألا بذکر الله تطمئن القلوب»؟ (آگاه باش که با یاد حق دل‌ها آرام می‌گیرد). هنوز آیه را تمام نکرده‌ام که آن برق مشتاقانهٔ همیشگی از چشم‌هایش می‌جهد و تو گویی بوی خوشی از یار آشنا شنیده باشد، با صدای رسا می‌گوید: «إلّا بذکر الله لا تطمئن القلوب، مگر اینطوری نیست؟»

   بدون اینکه بخواهم تصحیحش کنم و بگویم که: «نه، درستش طور دیگریست»، متوجه منظورش می‌شوم و صحبت را ادامه نمی‌دهم. آیه را اینطور می‌شنود: «جز با یاد حق دل‌ها آرام نمی‌گیرد.»

   باد خنکی برگهای پرپشت چنارهای بالا بلند عشوه‌گر کافه را بحرکت درمی‌آورد و لرزش نور آفتاب در لابلای برگ‌ها نگاهم را به بالا می‌کشد. هنوز به نور لای برگ‌ها نرسیده‌ام که نگاهم به سمت کوه‌ها می‌لغزد و بی‌آنکه در ذهن بدنبال شعری بوده باشم، این بیت حافظ زمزمه می‌‌آید:

مگر به روی دل‌آرای یار ما، ور نی            به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید

   صدای خفیف لرزش لیوان‌ها روی سینی چای و خرما از کوه پرتم می‌کند.

   - «بفرمائید.»

نظـر (مخصوص دوستان داخل ایران)