ویل

سرکار خانم ارغنون عزیز عکس فوق و چند عکس مرتبط با آن را برایم فرستاده است. چند خطی هم ذیل عکس نوشته شده است:

 "قانون وحش می‌گوید: «تنها زمانی که گرسنه هستید بکشید»

 عکاس میشل دنیس - که این تصاویر شگفت‌انگیز را در سیاحت اکتشافی در افریقا در کنیا گرفته است، گفت که از آنچه که دیدم حیرت کردم. او گفت: یکروز صبح ما این سه یوزپلنگ را دیدیم، به نظر می‌رسید که گرسنه نباشند، با هم بازی می‌کردند. در یک نقطه، آن‌ها گروهی از آهوان را دیدند که فرار می‌کردند. اما یک آهو که جوان بود به اندازه کافی سریع نبود و به راحتی گرفتار این برادران شد. این صحنه‌های فوق‌العاده را در زیر ببینید:

(برای بزرگتر دیدن عکس‌ها می‌توانید روی آنها کلیک کنید)

و بعد بدون اینکه به او آسیبی برسانند از آنجا دور شدند."

 

   عکس‌ها و مطلب ایمیل ایشان را که خواندم، موضوع فطرت بذهنم آمد. اینکه هر موجودی اگر بر اساس ذات و فطرتش حرکت کند، ناهنجاری (از دید حقیقت) وجود نخواهد داشت. بطور کلی فساد ریشه از حرکت بر اساس غیر ذات می‌گیرد.

   اگر این یوزپلنگ‌های زیبا نیاز به کشتن ندارند، نمی‌کشند. وقتی می‌کشند که نیازشان اقتضاء کند. اما آیا ما مثلاً-انسان‌ها هم در وجوه زندگیمان بر اساس این اصل حرکت می‌کنیم؟ آیا وقتی نیازمان با فلان مقدار پول، فلان مقدار دانش و غیره برطرف می‌شود، از تلاش برای کسب بیشتر اطلاعات و پول و اعتباریات دست می‌کشیم؟

   من وقتی نیازی به تلنبار کردن دانش در ذهنم ندارم، ماشینی ساده نیاز رفت و آمدم را برطرف می‌کند، لباس و وسایل ابتدایی زندگی، کارم را راه می‌اندازد، دیگر چه علت واقعی‌ئی هست که من به آن‌ها اکتفا نمی‌کنم و له‌له می‌زنم که بیشتر و بیشتر کسب کنم؟ چرا خودم را می‌کشم تا شعر مولوی و حافظ را از بر کنم، مباحث فلسفی و عقلی را از بر کنم، جان بکنم تا پولی روی پول و مدرکی روی مدرک و ارزشی روی ارزش بگذارم؟ علتی هست که اینطور عمل می‌کنم!

   چون احساس خلاء و پوچی می‌کنم. و خیال می‌کنم با کسب دانش و پول و مدرک و بطور کلی ارزش‌های (ذهنی) چسبیده به آنها، می‌توانم این خلاء درونی را پر کنم. من در خلوت خودم شدیداً احساس تنهایی، احساس نارضایتی از خودم، نارضایتی از زندگی، و حس دل‌ضعفهٔ روانی دارم. حالا می‌آیم با پنهان شدن پشت دانش و ثروت و دارایی‌های اعتباری‌ام، پناه می‌گیرم تا احساس پر بودن، چیزی بودن و امنیت کنم. تا کچلی باطنی‌ئی که دارم را قایم کنم، اول از همه و مهم‌تر از همه از خودم قایم کنم، و بعد، از دیگران.

مال و زر سر را بود همچون کلاه
کل بود او کز کله سازد پناه

آنک زلف جعد و رعنا باشدش
چون کلاهش رفت خوش‌تر آیدش
 

نظـرات